၁၅ ရက္ေနာက္ပုိင္း

နားထင္နား၀ီကနဲ ျဖတ္သြားသည္ လက္ႏွင့္ရမ္းလုိက္သည္ မရခဏတာျငိမ္သြားၿပီးျပန္ လာ၀ဲပ်ံေနျပန္ သည္ သူ ကသူ႔အတြက္ လုိအပ္ေသာအစာအတြက္ေခ်ာင္းေျမာင္းေနျခင္းျဖစ္ေပမင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကသိကေအာက္ အ လြန္ျဖစ္ရသည္။ ဘီးဘုတ္ေပၚတင္ထားေသာလက္ေတြက ျငိမ္သက္လွ်က္ အဲယားကြန္းခန္းျဖစ္ပါလွ်က္တံခါး ေလး ဆယ္မိနစ္ေလာက္ဖြင့္မိျခင္းကုိ အခြင့္အေရးယူကာ ဒင္းတုိ႔က ၀င္လာခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။

ျခင္တစ္ေကာင္ရဲ႕ သဘာ၀တရားအရ သူ႔အလုပ္သူလုပ္ေနသည္ျဖစ္ေသာ္ျငားလည္း ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ အင္မတန္ အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ေသာကိစၥတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။ ၀ီကနဲဆိုထပ္လာျပန္သည္ အသာေလးျငိမ္ေန လုိက္သည္ စႏုိက္ပါသမားတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဟန္ပန္မ်ဳိးျဖင့္ မလႈပ္မယွက္ စိတ္ရွည္သီးခံစြာပစ္မွတ္ကုိစူးစုိက္ ၾကည့္ေနသည္။ ငနဲသားက စူးစမ္းသည့္သေဘာျဖင့္ ဘယ္ဘက္လက္ခုံေပၚတစ္ခ်က္ႏွစ္ခ်က္၀ဲပ်ံလုိက္ေသး သည္ လႈပ္ရွားမႈ႕မေတြ႔ အႏၱရာယ္မရွိဘူး ဟုထင္ေတာ့မွသုတ္ကနဲညွင္သာစြာနားလုိက္သည္ခဏ ေခ်ာင္း ေျမာင္းအားယူေနေသာကၽြန္ေတာ့္ညာလက္သည္ ရိပ္ကနဲဆုိပစ္မွတ္တည့္တည့္ကုိက်သြားသည္။

‘ ျဖန္း “ ကနဲဆုိအားရလုိက္သည့္ျဖစ္ျခင္း ျပားခ်ပ္ေၾကြမြသြားေသာျခင္ကုိပြတ္ေျခရင္းကီးဘုတ္ေပၚလက္ျပန္ တင္လုိက္သည္။ ကြန္ပ်ဴတာ Screen ကုိၾကည့္ရင္းအေတြးကုိနယ္ခ်ဲ႕လုိက္ျပန္သည္စားေရးဖုိ႔အားယူေနတာ ၾကာၿပီျဖစ္သည္။ ခရီးရက္ရွည္ထြက္ရမည္အနည္းဆုံးဆယ္ငါးရက္၊ ရက္ႏွစ္ဆယ္ ဒီအေတာအတြင္းဘေလာ့ ကုိပစ္ထားရလိမ့္မည္ သြားရမည့္ေနရာက ေရမလာ မီးမရွိ ကြန္ပ်ဴတာမရွိ အင္တာနက္ဆုိတာဘာမွန္းမသိ သည့္ ေတာရြာေလးတစ္ခုကုိ။

ဘေလာ့က စလုပ္တာမွ ႏွစ္ရက္တစ္ပုိင္း ဘာမေျပာညာမေျပာႏွင့္ေပ်ာက္သြားသည္ဆုိလွ်င္ သုိ႔ေလာသုိ႔ေလာ ေတြထင္ၾကေပလိမ့္မည္ (တကယ္က ထင္မည့္သူရွိမည္မဟုတ္ ) ထုိ႔ေၾကာင့္ နည္းနည္းေတာ့စာေလးေရးဦးမွ ဟုအၾကံျဖစ္မိသည္။ တကယ္ေတာ့ဘေလာ့ဆုိတာ ကိုယ့္စိတ္ကူး ကိုယ့္တီထြင္မႈ႕ေတြကုိ ကိုယ့္စိတ္ၾကိဳက္ဖန္ တီးခြင့္ရေနေသာ စာေပနယ္ပယ္တစ္ခုျဖစ္သည္ဆုိျငားအံ့ ျငင္းမည့္သူရွိေလမည္လား။ ဘေလာ့တြင္ စာေရးသူ ကုိ စကားေျပ စကားေျပာေရာေရးလုိ႔ေ၀ဖန္မည္သူမရွိတုိက္ခုိက္မည့္သူမရွိ မဂၢဇင္းတုိက္ေတြလုိ ဇာတ္အိမ္ မခုိင္ မာလုိ႔ သံတူေၾကာင္းကြဲဇာတ္လမ္္းၾကီးမုိ႔လုိ႔ဆုိၿပီးပယ္မည့္သူမရွိ ကိုယ္ဖန္တီးထားေသာ စာကုိကိုယ္တုိင္ပင္ဆုံး ျဖတ္ႏုိင္ခြင့္ရွိသည္။

မဂၢဇင္းတုိက္ေတြ စာမူေတြပုိ႔ဖုိ႔ၾကိဳးစားဖူးတုန္းကခံစားခ်က္ကုိျပန္ေတြးလွ်င္ ဒီဘေလာ့ဆုိတာကုိ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္သေဘာက်ပါသည္။ ကိုယ့္ဘာသာေရးခ်င္တာေရး (မဟုတ္တာကလြဲလွ်င္ေပါ့) အားေပးမည့္သူေတြ တစ္ပုံတစ္ပင္ အင္မတန္ခ်စ္စရာေကာင္းပါသည္။ အံမယ္ ဘေလာ့ကုိႏွစ္ရက္တစ္ပုိင္းသာလုပ္ေသးတဲ့ေကာင္ ကဒါေတြေျပာေနလုိ႔ မျဖစ္ေသး အမွန္က ကၽြန္ေတာ္ဘေလာ့မေရးခင္စာဖတ္သူသက္သက္သာလုပ္ခဲ့ပါသည္ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္၏ေကာင္းမႈ႕ျဖစ္ဘေလာ့ေတြလုိက္ဖတ္ျဖစ္ခဲ့သည္။

ထုိမွတစ္ဆင့္ေရးခ်င္လာသည္ ဒါေပမယ့္ကုိယ့္စာေရးအားႏွင့္မျဖစ္ေသး ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကိုတေနကုန္စဥ္းစားခ်င္ စဥ္းစား တတ္ေသာကၽြန္ေတာ့္အက်င့္ႏွင့္မျဖစ္ ဘယ္ေလာက္အေတြးေတြ၇ွိထားရွိထား စာေရးဖုိ႔ကီးဘုတ္ေပၚ လက္မတင္ရဲ စာေရးရမွာအလြန္းပ်င္းပါသည္။ စာေရးရမွာပ်င္းလုိ႔ဆုိလုိ႔ တစ္ခုသတိရသည္ ဆရာမင္းလူ က လည္းစာေရးပ်င္းသည့္သူတစ္ေယာက္ခဲ့ပါသည္တဲ့။ အဲ့ဒီမွာသူစာေရးမပ်င္းရေအာင္ နံရံမွာစာတစ္ခုခုကပ္ဖုိ႔ စဥ္းစားခဲ့သည္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေလးလုံးတည္းေရးလုိက္သည္ ၄၅၀၀ တဲ့ ဆရာ့အဆုိအရဆုိရင္ေတာ့ စာေရး စာပြဲမွာထုိင္လုိက္တုိင္းအေၾကာင္းမရွိအေၾကာင္းရွာျပန္ထတတ္ေသာအက်င့္က ထုိစာေလးလုံးကုိေရးၿပီးသည့္ ေန႔မွစ၍ စာေတြအေတာ္ေရးႏုိင္လာသည္တဲ့ ထမည္ၾကံတုိင္းလည္းမထျဖစ္ အေၾကာင္းက ထုိ ဂဏန္းေလး လုံး သည္ သူ႔အေၾကြးစာရင္းျဖစ္ပါသည္တဲ့ေလ။

ကၽြန္ေတာ္ကေကာ ထုိသုိ႔စာေရးပ်င္းသည့္ကိစၥကုိေျဖရွင္းခ်င္မိသည္ ဒါေပမယ့္ ဆရာ့ကုိအတုယူၿပီးေရးရေအာင္ ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္တြင္အေၾကြးမရွိ ထုိ႔သုိ႔ႏွင့္ပင္ ကၽြန္ေတာ္သည္ဒုံရင္းကဒုံရင္းျဖစ္ေနရသည္။ ဒီစာတမ္း သုိ႔ အက္ေဆး ဘာမွန္းမသိေသာစာ ေရးၿပီးရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တင္ပါမည္ၿပီးရင္ဘေလာ့ေတြလုိက္လည္ပါမည္ ေနာက္လာမည့္ ခရီးရွည္ ဆယ့္ငါးရက္အတြက္ ေနာက္ဆုံးလည္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ဒီတစ္ခါလည္ၿပီးရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခရီးရက္ရွည္ ဆယ့္ငါးရက္ထြက္ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ဆီတစ္ကူးတစ္ကန္႔လာလည္ေသာ ဘေလာ့ဂါ ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမမ်ားအား အသိေပးပါသည္။